sobota, 1 stycznia 2011

Koncerty 2010, cz.3

Marcus Miller + Możdżer

Zanim przejdę do samego występu Marcusa – kilka słów o koncercie Możdżer Plus – wydarzenie było ogromne, dobrze nagłośnione i niestety średnio zorganizowane. Przynajmniej z perspektywy widza. Zarzut pierwszy – liczba ludzi, którzy się na Targu Węglowym pojawiła była ogromna, wydaje mi się, że dość solidnie przekroczyła spodziewane przez organizatorów 15.000. Panował niesamowity ścisk – skojarzenia z tym, co działo się w Duisburgu na ostatniej Love Parade nasuwały się same. Trzy sceny zajęły zdecydowaną większość Targu Węglowego, dla ludzi miejsca zostało niewiele. Były one ponadto ustawione ewidentnie z zamiarem osiągnięcia efektu wizualnego, na pewno nie akustycznego – było potworne echo, momentami wydawało się, że grają dwie kapele w kanonie. Mocno mnie to drażniło, tam gdzie stałem echo potwornie zniekształcało dźwięk, a do środka zdecydowanie nie miałem ochoty się pchać.
Marcus Miller to gigant gitary basowej, przez wielu uważany za najmocniejszego zawodnika w tej kategorii na świecie (osobiście stawiałbym wyżej Victora Wootena). Obserwować takiego mistrza w akcji to prawdziwa uczta. Na jego koncercie byłem po raz pierwszy w życiu i wielka szkoda, że na skutek akustyki nie słyszałem go takim, jakim był zagrany. Zespół Marcusa dał porcje konkretnego funku, który świetnie bujał. Nie będę rozpisywał się na temat umiejętności Millera, bo te są wszystkim doskonale znane – jeśli komuś nie są, to sugerowałbym wpisanie jego nazwiska w youtube i zapoznanie się z tym panem. I to czym prędzej.


Motion Trio + Możdżer

Motion Trio zdobyli spory rozgłos dzięki nowemu podejściu do akordeonu, zespół jest na pewno interesujący, nie kręci mnie jednak jakoś bardziej. Składa się z trzech grających na wspomnianych już instrumentach, wykorzystujących je w dość nietypowy sposób, np. jako instrumenty perkusyjne. Fajnie to brzmiało, ale zupełnie nie trafiło w mój gust. Interesująca ciekawostka.


Możdżer, Danielsson, Fresco

Akurat tej twarzy Możdżera nie jestem fanem – w porównaniu z tym, co robił w Miłości trio z Fresco i Danielssonem brzmi na mój gust jak muzyka do kotleta. Przyjemna, owszem, ale do kotleta jednak. Również ich wersja „Smells Like Teen Spirit”, mocno lansowana i popularna, nie przekonuje mnie. Moim zdaniem panowie wykastrowali ten numer. Pink Freud pokazali, że można grać Nirvanę na jazzowo z jajem. Temu Trio jednak się to nie udało.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz